W Polsce 1 listopada to szczególny dzień, w którym wspominamy naszych bliskich zmarłych i odwiedzamy ich groby na cmentarzach.
Historia tego święta jest bardzo ciekawa, a jego obchody zmieniały się na przestrzeni lat.
Dzień Wszystkich Świętych wywodzi się ze zwyczaju oddawania czci wszystkim męczennikom. W VII wieku papież Bonifacy IV nakazał złożenie licznych relikwii najbardziej czczonych męczenników do Panteonu, czyli starożytnej świątyni. Od tamtego czasu corocznie 13 maja obchodzono święto ku czci wszystkich męczenników za wiarę chrześcijańską.
Kolejno, w 741 roku, papież Grzegorz III ustanowił przeniesienie święta na 1 listopada, a w 837 roku rozporządzeniem papieża Grzegorza IV tego dnia zaczęto wspominać nie tylko męczenników, ale również wszystkich świętych Kościoła katolickiego.
Zaduszki, czyli dzień po Wszystkich Świętych, wywodzą się z praktyk wczesnośredniowiecznych mnichów, którzy odprawiali coroczne msze za ich zmarłych braci. W 998 roku Odylon, opat klasztoru benedyktyńskiego we francuskim mieście Cluny, wyznaczył 2 listopada dniem modlitwy za wszystkich zmarłych wiernych. Zwyczaj ten przejęły inne zakony, a powszechnie Dzień Zaduszny upowszechnił się w całym Kościele katolickim.
Wszystkich Świętych to dzień, w których odwiedzamy groby bliskich nam zmarłych osób. Modlimy się za nich, wspominamy, zapalamy znicze – symbole pamięci – kładziemy na pomnikach stroiki i wiązanki z różnych kwiatów. Tego dnia w kościołach katolickich odprawiane są msze w intencji zmarłych świętych. Po zakończonych liturgiach księża wyprowadzają uroczyste procesje na cmentarze, na których odbywają się modlitwy nad grobami zmarłych.
Zarówno 1, jak i 2 listopada to czas refleksji nad przemijającym czasem i śmiercią oraz powrotu myślami do wszystkich, którzy odeszli, to również okazja, aby powspominać bliskie osoby, których nie ma już z nami.